Ik kan niet zeggen dat een liftrit per se mijn leven heeft veranderd - maar ik kan zeker zeggen dat het een bepaald perspectief in mijn leven heeft veranderd, en hier is hoe. Panoramische liften Bedrijf

Ik ben geboren en woon al mijn hele leven in Londen. In 1992 had ik het genoegen om samen met mijn man en mijn toen 13-jarige dochter New York te bezoeken. We verbleven in Queens en bezochten de stad bijna elke dag voor ons verblijf van twee weken. We hebben genoten van elke minuut van ons verblijf in New York. De sfeer en de vriendelijkheid die we aantroffen was lovenswaardig.

Wat me echter altijd is bijgebleven, was de dag dat we besloten om de Twin Towers te bezoeken. En zelfs na al die jaren praten mijn man en ik nog steeds over de ervaring. Mijn man is een geweldige grappenmaker - niet altijd grappig moet ik zeggen, hoewel hij denkt van wel. Ik heb het 42 jaar volgehouden, dus het kan niet slecht zijn, denk ik. Dus terwijl we in de rij stonden om onze kaartjes te kopen om met de lift naar het schilderachtige uitzicht op de top van de toren te gaan, zei hij tegen de baliemedewerker: "Mag ik maar een enkele reis voor mijn vrouw?"

Ik herinner het me als gisteren. We hebben genoten van de geweldige liftrit die sneller was dan alles wat ik in het VK heb meegemaakt. We genoten van het panoramische uitzicht op de geweldige stad New York. We gingen naar het restaurant en hadden lachend 1 portie kip en patat tussen ons drieën, verwonderd over je Amerikaanse etensporties in vergelijking met het VK. En toen kwamen we naar beneden - ja alle drie - en gingen verder met onze tour.

En wat deze onschuldige en plezierige liftrit des te aangrijpender en betekenisvoller heeft gemaakt, is natuurlijk 9/11.

Toen ik dit voor het eerst op televisie zag gebeuren, zoals velen, dacht ik dat het gewoon een verschrikkelijk ongeluk was. Natuurlijk, toen het tweede vliegtuig naar binnen ging - we wisten de waarheid ervan - onverteerbaar als het was.

Ik rouwde, net als we allemaal in het VK, om onze Amerikaanse vrienden op wat in de ogen van de wereld een zeer tragische dag was. De onmenselijkheid van de mens jegens de mens had zijn lelijke gezicht laten zien, en de gevolgen waren onverteerbaar. 2.996 onschuldige mensen kwamen op die dag om het leven in de meest verschrikkelijke omstandigheden die je je kunt voorstellen. 6000 anderen gewond. Talloze families proberen nog steeds hun verlies te begrijpen en proberen een normaal leven te leiden in een wereld waar normaal soms gewoon niet komt.

Ik denk vaak aan die liftrit. Ik denk aan alle mensen die dagelijks in de liften van het handelscentrum reden. Naar hun kantoren gaan om de kost te verdienen. Allemaal leveren ze een waardevolle bijdrage aan hun leven en aan anderen. Ik denk aan de brandweerman en de politie en andere onschuldige mensen die die dag daadwerkelijk hun leven hebben gegeven om anderen te helpen.

Ik denk aan het feit dat hoezeer er ook mensen zijn wier onmenselijkheid jegens de mens de grenzen van de rede of het verstand te boven gaat, er zijn er veel meer die vrijgevigheid van geest en liefde voor hun medemens hebben in absoluut enorme proporties. Dat is de geruststellende gedachte waar ik bij probeer te blijven.

Wie had gedacht dat één liftrit zoveel zielsonderzoek en contemplatie teweeg zou brengen? De torens zijn misschien al lang verdwenen, maar de toren van menselijke kracht is duurzaam en zal blijven overleven door tegenspoed.3